W 1985 roku mój mąż założył się ze mną: „Jeśli wytrzymasz ze mną 40 lat, dam ci coś niemożliwego”. Zaśmiałam się i nigdy więcej o tym nie wspomnieliśmy. Zmarł w 2024 roku – dokładnie 40 lat później. Dzisiaj zapukał prawnik i wręczył mi klucz, adres w Szkocji i list: „Wygrałaś zakład. Jedź sama. Na razie zachowaj to dla siebie – nawet z naszymi dziećmi”. Kiedy dotarłam do Szkocji i przekręciłam klucz…

To, co odkryłem, przerosło wszelkie szacunki historyków dotyczące wartości skarbu. Złote monety, srebrne talerze, korony wysadzane klejnotami, broń ceremonialna i artefakty reprezentujące artystyczne i kulturowe dziedzictwo szkockiej rodziny królewskiej. Kiedy zleciłem profesjonalną wycenę kolekcji, ostrożna ocena wyniosła pięćset milionów funtów.

O mało nie upuściłam filiżanki, chłonąc tę ​​informację. Pięćset milionów funtów. To była większa suma, niż mogłam sobie wyobrazić, a co dopiero wyobrazić, jaką mój skromny mąż zdobył na poszukiwaniach skarbów.

Rose, wiem, że pewnie zastanawiasz się, dlaczego nigdy nie powiedziałam ci o tym odkryciu i dlaczego nie wykorzystałam od razu tego skarbu, aby zmienić nasze życie. Odpowiedź jest skomplikowana, ale sprowadza się do mojej pewności, że nagłe, ogromne bogactwo zmieniłoby dynamikę naszej rodziny w sposób, który mógłby nie być korzystny.

Obserwowałem, co działo się z ludźmi, którzy wygrywali na loterii lub odziedziczali nieoczekiwane fortuny — jak krewni i przyjaciele zaczynali ich traktować inaczej, jak u dzieci wykształcały się nierealistyczne oczekiwania co do pieniędzy, jak małżeństwa były wystawiane na próbę przez presję związaną z nagłym wzbogaceniem się.

Co ważniejsze, chciałam mieć pewność, że gdyby coś mi się stało, będziesz zabezpieczony finansowo i traktowany z godnością i szacunkiem, na jakie zawsze zasługiwałeś, a których mógłbyś nie otrzymać, gdyby nasze dzieci wiedziały, jak dużymi zasobami dysponujemy.

Pomyślałam o Perl i Olii, które pomimo możliwości edukacji i kariery, borykały się z problemami finansowymi. Często wspominały o tym, że nie mogą się doczekać odziedziczenia naszego majątku, choć zakładały, że będzie to nasz skromny dom i oszczędności emerytalne Barta.

Rose, poświęciłem siedemnaście lat na stworzenie Raven’s Hollow jako miejsca, w którym mogłabyś żyć jak królowa, którą zawsze byłaś w moich oczach. Zamek jest w pełni obsadzony personelem, w pełni utrzymywany i finansowany, aby działać bezterminowo, bez konieczności jakiegokolwiek wkładu z twojej strony.

Ale zamek to tylko część tego, co ci zostawiam. Jutro Henderson pokaże ci skarbiec, który zbudowałem pod zamkiem, gdzie w prywatnym muzeum należącym wyłącznie do ciebie eksponowana jest Królewska Kolekcja Steuartów. Kontrolujesz teraz fortunę, której większość ludzi nie byłaby w stanie wydać w ciągu dziesięciu żyć, i masz środki, by żyć, jakkolwiek zechcesz, do końca swoich dni.

Moja droga Rose, wyszłaś za mąż za historyka morskiego i odkryłaś, że jesteś teraz sekretną królową szkockiego zamku z królewskim skarbcem w piwnicy. Witaj w nowym życiu.

Cała moja wieczna miłość,

Bartłomiej

Skończyłem czytać i siedziałem w oszołomionym milczeniu, rozglądając się po luksusowym salonie, który najwyraźniej należał do mnie, w zamku, który najwyraźniej należał do mnie, umeblowanym skarbem, który zaginął 278 lat temu.

Niektórzy mężowie zostawiali swoim żonom wygodne fundusze emerytalne. Mój mąż najwyraźniej uczynił mnie jedną z najbogatszych kobiet świata, jednocześnie tworząc dla mnie bajkową scenerię, w której mogłam cieszyć się tym bogactwem. Pytanie brzmiało teraz, czy byłam gotowa zostać królową, na którą Bart zawsze uważał, że zasługuję.

Tej nocy prawie nie spałem, pomimo luksusowego łóżka z baldachimem, które mogłoby pomieścić całą rodzinę królewską. Leżałem bezsennie, wpatrując się w ozdobny sufit, próbując pogodzić skromne życie, jakie wiodłem przez czterdzieści lat, z niezwykłymi okolicznościami, które Bart najwyraźniej aranżował od 1999 roku.

Co kilka godzin wstawałem i podchodziłem do okna, żeby upewnić się, że krajobraz Highlands jest prawdziwy, że nie doświadczam jakiejś rozbudowanej halucynacji wywołanej żalem. Światło księżyca oświetlające teren zamku i odległe góry utwierdzało mnie w przekonaniu, że cokolwiek się dzieje, dzieje się naprawdę, niezależnie od tego, jak niemożliwe się wydaje.

Do rana podjęłam decyzję. Musiałam zobaczyć skarbiec, o którym wspominał Henderson. Po części dlatego, że potrzebowałam konkretnych dowodów na prawdziwość twierdzeń Barta, a po części dlatego, że nie wyobrażałam sobie powrotu do Connecticut bez pełnego zrozumienia tego, co odkrył i przygotował mój mąż.

Henderson pojawił się punktualnie o godzinie 9:00 rano, podał śniadanie i dyskretnie zapytał, czy jestem gotowy na zwiedzanie historycznej kolekcji zamku.

„Henderson, zanim przejdziemy dalej, muszę dowiedzieć się czegoś o statusie prawnym tego skarbu” – powiedziałem, gdy nalewał mi herbatę. „Skoro Bart znalazł artefakty należące do szkockiego dziedzictwa kulturowego, z pewnością istnieją przepisy dotyczące własności i zgłaszania takich odkryć”.

„Pani Blackwood, pan Blackwood bardzo dokładnie omówił kwestie prawne swojego odkrycia” – odpowiedział Henderson. „Skarb został znaleziony na prywatnym terenie, który zakupił specjalnie na potrzeby badań archeologicznych, i współpracował z brytyjskimi władzami, aby ustalić prawo własności. Wszystkie artefakty zostały odpowiednio udokumentowane i zarejestrowane we właściwych agencjach rządowych, a władze nie miały nic przeciwko temu, aby pan Blackwood pozostawił kolekcję o tak historycznym znaczeniu w rękach prywatnych.

„Pan Blackwood przekazał kilka eksponatów do Narodowego Muzeum Szkocji i zapewnił znaczne fundusze na ochronę dziedzictwa kulturowego Highlands. W zamian uzyskał zgodę prawną na przechowywanie większości kolekcji pod opieką prywatną, z zastrzeżeniem, że ostatecznie zostanie ona udostępniona do badań naukowych”.

Ta informacja pomogła mi złagodzić niektóre z moich obaw co do legalności zdobycia skarbu przez Barta. Mój mąż był metodyczny we wszystkim innym w swoim życiu. Najwyraźniej był równie ostrożny w kwestii prawnych i etycznych aspektów swojego archeologicznego odkrycia.

Henderson poprowadził mnie korytarzami, których nie widziałem poprzedniego dnia, mijając pomieszczenia, w których znajdowały się pozornie bezcenne antyki i dzieła sztuki. Zeszliśmy po kamiennych schodach, które wyglądały na średniowieczne, ale pod stopami sprawiały wrażenie zaskakująco nowoczesnych, co sugerowało niedawny remont, mający na celu zapewnienie bezpieczeństwa przy jednoczesnym zachowaniu historycznej autentyczności.

„Pan Blackwood włożył wiele wysiłku w stworzenie odpowiedniego środowiska do ekspozycji i ochrony kolekcji Steuart” – wyjaśnił Henderson, gdy zbliżaliśmy się do ciężkich drewnianych drzwi osadzonych w kamiennym murze. „Klimatyzacja, systemy bezpieczeństwa i protokoły konserwatorskie spełniają standardy muzealne”.

Drzwi się otworzyły i ukazał się eksponat, który powinien znaleźć się w najlepszych muzeach świata.

Skarbiec był ogromny, składał się z szeregu połączonych pomieszczeń wykutych w fundamentach zamku i przekształconych w eleganckie przestrzenie wystawowe. Gabloty zdobiły ściany, a każda z nich zawierała artefakty lśniły w świetle profesjonalnych systemów oświetleniowych. Złote korony wysadzane szmaragdami, szafirami i rubinami, odbijające światło niczym światło gwiazd. Srebrna broń ceremonialna z uchwytami owiniętymi złotym drutem. Kielichy z klejnotami, które prawdopodobnie zdobiły królewskie stoły na wieki przed amerykańską rewolucją.

„Boże, Henderson” – wyszeptałem. „To jest… to jest niezwykłe”.

„Zgadza się, pani Blackwood” – powiedział. „Pan Blackwood często mawiał, że kolekcja ta stanowi najwspanialsze przykłady szkockiego rzemiosła królewskiego z okresu Steuartów”.

Powoli przechadzałem się po skarbcach, czytając szczegółowe tabliczki, które Bart najwyraźniej napisał, aby wyjaśnić historyczne znaczenie każdego artefaktu. Jego opisy ujawniły głęboką wiedzę nie tylko o samych obiektach, ale także o ich kulturowym i politycznym kontekście w historii Szkocji.

„Tę koronę nosiła Maria Stuart” – przeczytałem na głos z jednego z napisów. „Szmaragdy były darem dworu francuskiego, a złoto wydobywano w szkockich górach w XVI wieku”.

„Pan Blackwood szczegółowo zbadał każdy przedmiot” – potwierdził Henderson. „Chciał zrozumieć nie tylko ich wartość pieniężną, ale także ich historie i powiązania z ludźmi, którzy je posiadali”.

W ostatniej komnacie skarbów znalazłem coś, co całkowicie zaparło mi dech w piersiach. Dokładną replikę sali tronowej w Pałacu Holyrood, wyposażoną w prawdziwy tron, z którego korzystali szkoccy monarchowie przez wieki.

„Henderson, czy to… czy to prawdziwy królewski tron?”

„Zgadza się, pani Blackwood” – odpowiedział. „Według badań pana Blackwooda, krzesło to służyło do koronacji kilku monarchów z rodu Steuartów, zanim zostało ukryte wraz z resztą skarbu w 1746 roku”.

Podszedłem do tronu z czymś w rodzaju czci, przesuwając palcami po rzeźbionych podłokietnikach, których dotykali prawdziwi królowie i królowe wieki temu. Fotel był obity ciemnoniebieskim aksamitem, który wyglądał na niedawno odrestaurowany, ale drewniana rama nosiła ślady upływu czasu i historycznego znaczenia.

„Pan Blackwood często wspominał, że ma nadzieję, że wykorzystasz ten pokój na specjalne okazje” – powiedział cicho Henderson. „Uznał, że zasługujesz na to, by poczuć się jak na prawdziwym królewskim tronie”.

„Bart chciał, żebym usiadł na tronie” – mruknąłem.

„Pani Blackwood, pan Blackwood często mawiał, że była pani jego królową przez czterdzieści lat i że nadszedł czas, by otrzymała pani koronę, która będzie adekwatna do pani godności” – odpowiedział Henderson.

Wpatrywałam się w tron, myśląc o czterdziestu latach małżeństwa z mężczyzną, który najwyraźniej traktował mnie jak członka rodziny królewskiej, podczas gdy ja widziałam siebie jako profesorkę z klasy średniej o przeciętnych ambicjach i skromnych oczekiwaniach.

„Henderson, jak dokładnie mój mąż wyobrażał sobie moje życie tutaj, w Raven’s Hollow?” – zapytałam.

„Pan Blackwood miał nadzieję, że zechcesz tu zamieszkać jako pani zamku” – powiedział Henderson – „w otoczeniu piękna i luksusu, które uhonorują twoją pozycję jako jego ukochanej żony i strażniczki tej historycznej kolekcji”.

„A jeśli zdecyduję się tu nie mieszkać?” – zapytałem. „Jeśli zdecyduję się wrócić do Connecticut i kontynuować normalne życie?”

„Pani Blackwood, wszystko tutaj należy do pani, niezależnie od tego, gdzie pani zdecyduje się mieszkać” – odpowiedział. „Jedynym wymaganiem pana Blackwooda było, żeby miała pani możliwość życia jak królowa, jeśli uzna pani, że to pani odpowiada”.

Rozejrzałem się po skarbcu, kalkulując, jak wielkie bogactwo się w nim kryje, i jaką odpowiedzialność się z nim wiąże. Bart dał mi nie tylko pieniądze, ale i artefakty kulturowe, które połączyły mnie z wielowiekową szkocką historią i królewską tradycją.

„Henderson, muszę cię o coś ważnego zapytać” – powiedziałam. „Czy mój mąż kiedykolwiek wspominał o związku naszych dzieci z tym spadkiem?”

Wyraz twarzy Hendersona stał się ostrożnie neutralny, co sugerowało, że spodziewał się tego pytania.

„Pani Blackwood, pan Blackwood był głęboko przekonany, że skarb i zamek powinny pozostać pod pani wyłączną kontrolą do końca życia, bez ingerencji innych członków rodziny, którzy mogliby nie rozumieć historycznego znaczenia kolekcji” – powiedział. „Obawiał się, że Perl i Olia będą postrzegać skarb jako atut finansowy, a nie kulturową odpowiedzialność.

„Pan Blackwood uważał, że nagłe, ogromne bogactwo może zmienić relacje rodzinne w sposób, który nie przyniesie korzyści nikomu z zaangażowanych.”

Niektórzy poszukiwacze skarbów spędzali całe życie na poszukiwaniu złota i klejnotów. Mój mąż znalazł największy skarb w historii Szkocji i spędził siedemnaście lat, przekształcając go w bajkowe życie dla swojej żony. Teraz musiałam zdecydować, czy jestem wystarczająco odważna, by zostać królową, na którą zawsze uważał, że zasługuję.

Tego wieczoru siedziałem w sali, którą Henderson poinformował mnie, że jest moją prywatną jadalnią, i jadłem posiłek przygotowany przez, jak to określił, szefa kuchni zamku. Jadalnia była mniejsza niż formalna sala bankietowa, którą mi pokazał wcześniej, ale wciąż wystarczająco duża, by pomieścić przyjęcie dla dwudziestu osób.

Posiłek był niezwykły: lokalny szkocki łosoś, pieczone warzywa z zamkowych ogrodów i wino z, jak to określił Henderson, prywatnej piwnicy pana Blackwooda. Wszystko podano na porcelanie z tym samym herbem, który widziałem w całym zamku.

„Henderson, czyj herb rodzinny widnieje w całym Raven’s Hollow?” zapytałem, dotykając haftowanej serwetki stojącej obok mojego talerza.

„To herb rodu Blackwood, pani Blackwood” – odpowiedział Henderson. „Pan Blackwood zlecił jego zbadanie i zaprojektowanie, kiedy kupił zamek. Uważał, że ustanowienie właściwej tożsamości heraldycznej jest ważne dla powagi posiadłości”.

„Bart stworzył własny herb rodzinny” – mruknąłem.