Znalazłam e-maile mojego męża dotyczące „strategii rozwodowej” — myślał, że jestem spłukana, a ja po cichu siedziałam na 400 milionach dolarów.

„Cień nie jest już tylko wężem. Zacząłem ją widzieć w snach… ludzkimi oczami. Mówi do mnie. Obiecuje mi różne rzeczy. Mówi, że są inni tacy jak ona, więksi, starsi. Mówi, że jestem wybrany. Ale się boję. Ostatnio, kiedy patrzę w lustro, nie poznaję własnych oczu…”

Eksperci medycyny sądowej nie znaleźli żadnych jednoznacznych śladów kobiety w domu… ​​ani żadnych ludzkich szczątków w boa dusicielu. Jedynie dziwną czarną ciecz w kącie ołtarza.

Kilka dni później, chłopiec ze wsi doniósł, że widział nagą kobietę z mokrymi włosami, idącą skrajem lasu… jej sylwetka zdawała się raczej pełzać, niż chodzić.

I to była ostatnia noc, kiedy ktoś odważył się zamieszkać w pobliżu lasu.

Nie wszystkie przemiany są widoczne… niektóre zachodzą powoli, aż jest już za późno.

Miesiące po zaginięciu kobiety i odkryciu ołtarza wioska była niemal opustoszała. Opuszczone domy pokryły się bluszczem i wilgocią. Nikt nie chciał rozmawiać o „sprawie kobiety i węża”, a ci, którzy odważyli się wyszeptać jego imię, ledwo je wyszeptali.

Ale młoda antropolog, Catalina Ríos, zafascynowana pismami znalezionymi w piwnicy, przyjechała do wioski, aby zbadać sprawę. Była sceptyczna. Nie wierzyła w duchy ani klątwy, ale wierzyła w psychologię zbiorowego strachu. A przynajmniej tak jej się wydawało.

Catalina cierpliwie odtworzyła pamiętniki zaginionej kobiety i zaczęła podążać za wskazówkami na ręcznie narysowanej mapie. Pewnej nocy, kierując się symbolami wyrytymi na drzewach w lesie, dotarła do jaskini, której nie było w żadnych zapisach topograficznych. Przy jej wejściu znajdowała się wyrzeźbiona w kamieniu postać: kobieta objęta przez węże.

„To starsze niż jakikolwiek inny odnotowany kult w tym rejonie…” – wyszeptała Catherine, włączając latarkę.